MACEDONIA PART 1 – LAKE OHRID

Met pijn in ons hart lieten we Albanië achter en helaas was het Ohrid meer in eerste instantie een deceptie. We wisten er niets van, wilde er eigenlijk ook niet van weten, maar gelukkig werden we uiteindelijk wel enthousiast over Macedonië. Macedonië ligt tussen Albanië, Griekenland, Servië en Bulgarije in. Als deel van het voormalig Joegoslavië, heeft ook dit land een vrij bewogen geschiedenis. Lake Ohrid is een ontzettende toeristische attractie voor zowel mensen uit eigen land als buitenlanders. Maar het meest interessante vonden wij nog wel de hoofdstad, Skopje. Een bezoek aan Skopje is iets wat je je leven niet vergeet.

Tom at the Quadski on lake Ohrid

Toegegeven de camping waar we stonden was echt weer thuiskomen. Een kleine camping aan het meer van Ohrid, er stond een soort van barak met toiletten en douches en daarnaast was een klein barretje. Bij aankomst werd de Macedonische gastvrijheid meteen getoond. We kregen koffie met raki, gelukkig was het dit keer niet 07:30 ‘s ochtends, maar 19:30 ‘s avonds. Een hartelijk ontvangst, waardoor we ons meteen weer thuis voelde. We besloten de fantastische en vele indrukken die we in Albanië op hadden gedaan even de tijd te geven om een plekje te vinden in ons geheugen, zodat we alles niet zo snel zouden vergeten. We hadden dus bedacht om twee dagen niets te doen. Dit is moeilijk. Iedere dag doe je iets en ervaar je nieuwe dingen en om nieuwe dingen optimaal te ervaren moeten de laatste ervaringen wel zijn verwerkt. Maar ook al plan je om niets te doen, je staat nog steeds op een camping in Macedonië aan het Ohrid meer waar je dus nog nooit bent geweest. Zelfs naar het toilet gaan is een nieuwe ervaring.

Tom on top of the Magaro 

Ondanks dat we niets wilden doen gingen we naar Ohrid, wat erg toeristisch was. We kregen het gevoel aan het Gardameer te zijn, alleen is hier alles veel minder ver ontwikkeld en veel goedkoper. We liepen een klein rondje en besloten al snel dat dit niet voor ons was, deden onze boodschappen en reden terug naar de camping. Achteraf hoorden we dat we het minder toeristische deel van de stad hadden gemist en dat dit erg leuk was. Jammer voor ons, maar niet erg, we zouden inmiddels niets doen. Die middag deden we verder weinig, lazen een boekje, kletsten met de buren en dronken koffie met de campingeigenaar.

De volgende dag wilden we, ondanks het niets doen, toch even wat beweging. We hadden een hike gevonden die ongeveer drie uur zou duren. ‘s Ochtends had Tom eerst de eer om met de buurman een rondje mee te varen/rijden op zijn quadski. Een quadski is een quad die in een jetski verandert zodra hij het water inrijdt en kan tot wel 70 kilometer per uur, zowel op het land als op het water. Na deze weer compleet nieuwe ervaring reden we naar het National Park Galičica. Op een hoogte van 2255 meter ligt daar de Magaro Peak. We begonnen op 1400 meter en in ongeveer anderhalf uur klommen we naar de top. Een vrij pittige klim, maar het uitzicht maakte weer eens alles goed. Vrij snel klommen we weer naar beneden en reden we terug naar de camping.

Dani on top of the Magara

Na ons gesprek gisteren met de campingeigenaar hadden we hem beloofd vanavond in zijn restaurant te eten. Toen we aankwamen was het druk en had hij geen plek, maar beloofde hij, het zou niet lang duren, misschien moest hij ons dan wel een tafel geven met een ander stel dat ook zat te wachten, maar hij zou een tafel regelen. Hij hield zich aan zijn belofte en het duurde niet lang, ook kregen we een tafel met een ander stel. Ik kon nog net tegen Tom fluisteren dat ik niet hoopte dat ze een romantische avond hadden gepland met z’n tweeën, maar we zaten al, dus vroeg ik het maar. Haar antwoord ’we hebben elkaar de hele dag al gezien en gesproken, dus we vinden het wel gezellig’. Wat bleek, Engels stel, twee jaar ouder dan wij zijn, busje gekocht en op reis gegaan. Hoe lang blijven jullie ongeveer weg? ‘Een jaar’ was hierop het antwoord. Wat leuk wij ook. Waar komen jullie nu vandaan? ‘Albanië, wat een gaaf land’. De toon was gezet en het beloofde een gezellige avond te worden vol goede verhalen. Dat werd het ook, voor 21:00 gingen we die avond met z’n vieren aan tafel en om 01:00 liepen onze nieuwe vrienden na wat wijntjes, whisky en Grapa (één p, kun je het nog herinneren?) bij onze tent weg. Nummers waren uitgewisseld en aankomende zaterdagavond werd datenight in Skopje.